[Tου Σταύρου Λυγερού, Η Καθημερινή, Tρίτη, 9 Σεπτεμβρίου 2008]: H εικόνα του Κώστα Καραμανλή στη Θεσσαλονίκη ήταν εικόνα πρωθυπουργού που έχει εισέλθει σε τροχιά παρακμής. Ακόμα και οι προσπάθειές του να απαντήσει με στιβαρό ύφος μετατράπηκαν σε επικοινωνιακό μπούμερανγκ. Αυτό που πριν από μερικά χρόνια η κοινή γνώμη εισέπραττε σαν αποφασιστικότητα και ηγετικό χάρισμα, τώρα σε μεγάλο βαθμό το εισέπραξε σαν προκλητική και κενή αλαζονεία. Ήταν προφανές ότι δεν είχε τίποτα νέο και πειστικό να πει. Στερεότυπες, βαρετές κι αναξιόπιστες επαναλήψεις, που προκάλεσαν άπωση ακόμα και σ’ όσους συνεχίζουν να τον υποστηρίζουν. Άπωση, που ενισχύθηκε ποιοτικά από το γεγονός ότι ο Κώστας Καραμανλής εμφανίσθηκε επισήμως να καλύπτει εξόφθαλμα κρούσματα διαπλοκής και διαφθοράς. Υπενθυμίζουμε ότι η επαγγελία του να πατάξει αυτά τα φαινόμενα ήταν, ίσως, ο βασικός λόγος της νίκης του το 2004. Του είχε επιτρέψει να προσελκύσει κεντροαριστερούς ψηφοφόρους, που ήθελαν να δώσουν τέλος στην αμαρτωλή περίοδο Σημίτη. Αλλά ακόμα και πολλοί που δεν ψήφισαν τη Ν.Δ. έτρεφαν την ελπίδα ότι ο Κώστας Καραμανλής θα έδινε ένα άλλο δείγμα γραφής σ’ αυτό το επίπεδο. Τα γεγονότα τούς διέψευσαν. Δεν έχει χάσει μόνο το ηθικό του πλεονέκτημα ως παράγοντας εξυγίανσης. Η στάση του στην υπόθεση των δομημένων ομολόγων ήταν η αφετηρία μιας διολίσθησης, που σημείωσε νέο αρνητικό ρεκόρ στην προχθεσινή συνέντευξη Τύπου. Ο πρωθυπουργός προσπάθησε να κλείσει την τρέχουσα δημόσια συζήτηση για τα ηθικά παραπτώματα της κυβέρνησής του, ρίχνοντας το προσωπικό κύρος του στην πολιτική ζυγαριά. Το μόνο που κατάφερε είναι να φθαρεί και ο ίδιος…
Είναι αλήθεια ότι πολλοί δημοσιογράφοι πίστεψαν – αλήθεια ή ψέματα, κανείς δεν ξέρει – ότι ο Καραμανλής μπορούσε να δημιουργήσει μια καλύτερη Ελλάδα. ΟΜΩΣ, η ξεκάθαρη απουσία ιδεολογίας και πολιτικών αρχών δεν θα επέτρεπαν στον αρχηγό της Δεξιάς να κάνει βήματα προόδου. Ίσως ο ίδιος να πίστεψε σε κάποια αλλαγή. Αλλά όλη η συμπεριφορά του έδειχνε ότι δεν είχε καμιά απολύτως διάθεση να ξεφύγει από την αγκαλιά μιας Δεξιάς που είναι αγκυλωμένη στις προκαταλήψεις της, στον συντηρητισμό της, στην αδιαφορία της για τον λαό και στις εμμονές της εναντίον κάθε δημοκρατικής ιδέας. Ο Καραμανλής δεν έχασε ποτέ την ευκαιρία να κατηγορήσει το ΠΑΣΟΚ και τον ίδιο τον Παπανδρέου ότι δεν σωστή αντιπολίτευση, ότι δεν έχουν θέσεις ή προτάσεις κ.λπ. Αυτό βεβαίως είναι ψευδές. Διότι η αξιωματική αντιπολίτευση και θέσεις έχει και προτάσεις έχει κάνει κατ΄επανάληψη, αλλά η Νέα Δημοκρατία είναι εκείνη που αρνείται να ακούσει ή να δεχθεί προτάσεις για το καλό του τόπου και των πολιτών.
[Tου Παντελή Μπουκάλα, Η Καθημερινή, Tρίτη, 9 Σεπτεμβρίου 2008]: Περισσότερο αγχωμένος από κάθε άλλη φορά, για να θεραπεύσει κάπως τον ευδιάκριτο εκνευρισμό του ανέσυρε μηχανικά όλα τα στερεότυπα που απαρτίζουν τον δημόσιο λόγο του χρόνια τώρα και τα επανέλαβε επίσης μηχανικά, άρα ελάχιστα πειστικά· η παλιά φλόγα, όπως είναι πρόδηλο και στους οπαδούς του εκείνους που δεν αρέσκονται στην εθελοτυφλία, δεν υπάρχει πια. Αν δεν είναι δυνατόν να μπεις δύο φορές στο ίδιο ποτάμι, πώς να μπεις πέντε ή δέκα; Πώς να σαγηνεύσεις με θέλγητρα που ξεθύμαναν από την κατάχρηση; Kαι πώς να πείσεις ότι «αυτή είναι η πραγματικότητα» (τη φράση αυτή την είπε και την ξαναείπε ο πρωθυπουργός, μήπως της δώσει κάποια αλήθεια διά της επαναλήψεως), όταν, παρουσιάζοντας τη δική σου, εξωραϊσμένη εκδοχή πραγματικότητας σαν τη μόνη αυθεντική, αντιμετωπίζεις τους πολίτες σαν άνευ μνήμης και κρίσεως «θεατές λόγων και ακροατές έργων», όπως το όριζε ο εμπειρότατος παλαιός δημαγωγός, ο Κλέων;
Είναι δημαγωγός ο Καραμανλής; Είναι! Είναι θεατρίνος [υποκριτής]; Είναι! Λέει ψέματα; Λέει! Γιατί δεν συνετίζει τους συνεργάτες και υπουργούς του; Γιατί δεν μπορεί! Είναι δέσμιος των μικροσυμφερόντων μέσα στο κόμμα του αλλά δέσμιος και του μεγάλου κεφαλαίου. Το μόνο που επιχείρησε και κατάφερε ήταν να διευθετήσει τα οικονομικά συμφέροντα για να τον στηρίζουν. Το θέμα τώρα είναι ότι έχει αρχίσει να μην καταλαβαίνει ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ! Συνεχώς ψάχνει για άλλοθι που να δικαιολογούν τη δική του απραξία, και την ανικανότητά του.
ΤΟ ΔΙΚΤΥΟ 