Οι ολετήρες του δημοσιογραφικού λειτουργήματος

• Εξαρχής το λέω: αναφέρομαι στους δημοσιογράφους κυρίως του Mega και του Alter, αλλά και στα ίδια τα «μέσα» που σέρνουν το χώρο της «ενημέρωσης»! Βεβαίως δεν μπορώ να παραλείψω και κάποιες εφημερίδες, όπως «Το Βήμα«… Τα παρακολουθώ αυτές τις μέρες και διαπιστώνω ότι έχουν χάσει το μέτρο και φυσικά έχουν την εντύπωση ότι οι τηλεθεατές είναι κρετίνοι. Από τη μια υπάρχει ένα ζήτημα που σχετίζεται με το κεφάλαιο των «ειδήσεων». Αυτά τα «δελτία» που παρακολουθεί κάθε βράδυ ο κόσμος ΔΕΝ είναι ειδήσεις! Είναι εργαστήρια εκπόρνευσης συνειδήσεων, διαστρέβλωσης της πραγματικότητας και παραβίασης θεμελιωδών συνταγματικών αρχών και δικαιωμάτων του πολίτη. Μπορεί οι δημοσιογράφοι να υπερασπίζονται το «ψωμί» τους, αλλά υπάρχουν και όρια και αυτά τα όρια τα έχουν υπερβεί.Είναι δημοσιογραφία αυτό που κάνει ο Πρετεντέρης και το Mega; Είναι δημοσιογραφία αυτό που κάνουν ο Χατζηνικολάου, ο Τράγκας και ο Τριανταφυλλόπουλος και μερικοί ακόμη;  Όχι, βέβαια! Απλώς είναι… θέατρο! Παίζουν θέατρο κάθε βράδυ και δεν είναι ν’ απορεί κανείς που δεν σκέφτηκαν να παρατήσουν τη «δημοσιογραφία» για το θέατρο. Στη θεατρική σκηνή ίσως να είχαν λιγότερους θεατές, ενώ τώρα έχουν εκατοντάδες χιλιάδες.
  

• ΠΡΟΣΟΧΗ: Δεν αναφέρομαι στο σύνολο των δημοσιογράφων. Είναι φανερό ότι αναφέρομαι σε δυο-τρεις από κάθε κανάλι, από κάθε «μέσο», που πρωτοστατούν στο μαγείρεμα των ειδήσεων και στη δημιουργία πλαστής εικόνας της πραγματικότητας. Αυτοί, λοιπόν, οι «δημοσιογράφοι» έχουν γίνει ΤΙΜΗΤΕΣ των πάντων. Αλλά, η περίπτωση αυτών των «δημοσιογράφων» που με εισαγγελικό τρόπο κατακρεουργούν την αλήθεια, προσπαθούν να κουλαντρίσουν το δημόσιο αίσθημα, κατευθύνουν την κοινή λογική σε ατραπούς που βολεύουν την επιχειρηματική λογική αλλά και την μικροκομματική πολιτική των πατρώνων τους, μου θυμίζουν ένα «δημοσιογραφικόν δελτίον» του Θεοτούμπη, κατά κόσμον Εμμανουήλ Ροϊδη, που έγραφε [21-9-1875]:
  

Ο ποιητής Βωδελαίρος, θέλων να εικονίση το ιδανικόν του σικχαμηρού, παρέστησε πτώμα χοίρου σηπόμενον υπό τας ακτίνας θερινού ηλίου. Το ψοφίμιον κείται ύπτιον επί της χλόης, ανοικτάς έχον τας αγκάλας ως εταίρα προκαλούσα τον εραστήν. Η πλευρά αυτού είναι εστιατόριον σκωλήκων, η δε δυσωδία τοσαύτη, ώστε ο διαβάτης λιποθυμεί. Την δύναμιν της εικόνος ταύτης  δεν αμφισβητούμεν. Νομίζομεν όμως ότι, αν εγνώριζεν ο ποιητής την Ελλάδα, ήθελε προτιμήσει του νεκρού χοίρου ζώντα και υγιαίοντα αντιπρόσωπον τάξεώς τινος των παρ’ ημίν δημοσιογράφων. Προς αποφυγήν και σκιάς συγχύσεως πρέπει, προ παντός άλλου, να εγείρωμεν σινικόν τείχος μεταξύ των αξιοτίμων ημών συναδέλφων και των κυρίων τούτων, παρέχοντες τα ιδιαίτερα γνωρίσματα, άτινα διακρίνουσι τους δυναμένους να αμφισβητήσωσι την δάφνην της δυσωδίας εις τον ανωτέρω ήρωα του Βωδελαίρου…

• Το προπέτασμα, λοιπόν, για τους δημοσιογράφους αυτούς είναι η «αλήθεια», η προάσπιση της «αλήθειας» και των δικαιωμάτων του πολίτη! Δεν έχει καμιά απολύτως σημασία γι’ αυτούς αν στραγγαλίζουν αυτοί οι ίδιοι στην πράξη αυτά που υποτίθεται ότι προασπίζουν. Και σε τελευταία ανάλυση, ποιος τους κάλεσε να υπερασπιστούν την ΑΛΗΘΕΙΑ και τα συμφέροντα του λαού; Σημασία έχει γι’ αυτούς πως είναι πάντοτε χρήσιμη η επίκλησή τους ως ιερών λαβάρων που κρύβουν τους αργυραμοιβούς την ώρα των «δικαιοπραξιών» τους. Κι επειδή επικαλούμαι τον αείμνηστο Μάριο Πλωρίτη, θέλω να πω ότι δεν είναι περίεργο ότι οι κήρυκες αυτών των «ιδανικών» της δημοκρατίας, της αλήθειας, των λαϊκών και εθνικών συμφερόντων κ.λπ.μάχονται με τόση μανία κάθε πρόοδο. Αν η χώρα, ο λαός, οι εργαζόμενοι ανασάνουν οικονομικά, αν πάψουν να βρίσκονται κάτω απ’ το φάσγανο της άμεσης ανάγκης, δεν θα είναι πια τόσο ευάλωτοι… Γιατί, σήμερα οι πολίτες είναι ευάλωτοι, είναι δέσμιοι των λόγων του κάθε παραχαράκτη της αλήθειας, του κάθε εθνοσωτήρα, του κάθε μυαλοπώλη, αλλά κι εκείνου που μονοπωλεί την αλήθεια.

• Είμαι βέβαιος ότι οι πολίτες είναι αγανακτισμένοι και θα έλεγα ότι το αίσθημα που κυριαρχεί είναι η απορία! Απορία για όλα όσα συμβαίνουν είτε αυτά είναι έκνομα είτε αήθη είτε αντιφατικά. Ο πρωθυπουργός της χώρας και η παράταξή του περιφρονούν το δημόσιο αίσθημα και οι δημοσιογράφοι  τους υπερασπίζονται με χυδαίο πολλές φορές τρόπο. Οι δημοσιογράφοι που κρατούν το «βήμα» της δημόσιας καταγγελίας, και ανερυθρίαστα πλαστογραφούν την αλήθεια, που εξευτελίζουν τους πολιτικούς και την πολιτική που δεν γουστάρουν απλώς και μόνο για λόγους ιδιοτέλειας.

• Μένω στην απορία του απλού πολίτη: «Δεν υπάρχει πια ντροπή σ’ αυτό τον τόπο»; Δεν ντρέπεται ο πρωθυπουργός, δεν ντρέπονται οι Ηρακλείς της εξουσίας του, δεν ντρέπονται οι δημοσιογράφοι που έχουν αναλάβει την υπεράσπισή του. Δεν είναι δυνατόν επί πέντε χρόνια αυτή η κυβέρνηση να έχει αλώσει το κράτος, να έχει παραβιάσει τους νόμους, την ηθική, να έχει κατακλέψει τον ελληνικό λαό, να τον εξαπατά, να τον υβρίζει, και οι δημοσιογράφοι ξεδιάντροπα να τους εξισώνουν όλους! Είναι πασιφανές ότι η Νέα Δημοκρατία και ο Καραμανλής που ασύστολα ηθικολογεί και κάνει τον δήθεν αμέτοχο στις λαμογιές των συνεργατών του, ακολουθούν κατά γράμμα τις βασικές αρχές του μακιαβελικού «ηγεμόνα»: «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»! Όπου «σκοπός» είναι η [επανα]κατάκτηση και διατήρηση της εξουσίας. Και το καλύτερο «μέσο» είναι -κατά τον Μακιαβέλι– η τέχνη του ψεύδους και της απάτης! Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, στηρίγματα του Καραμανλή και της Δεξιάς είναι στην παρούσα φάση οι ολετήρες του δημοσιογραφικού λειτουργήματος που δεν ξεδιπλώνουν την αλήθεια στον ελληνικό λαό. «Δεν φταίει ο πρωθυπουργός», λένε. «Δεν είναι δυνατόν να κλέβει ο πρωθυπουργός», λένε. «Δεν ξέρει ο πρωθυπουργός τι έκανε ο Παυλίδης, τι έκανε ο Ρουσόπουλος, τι έκανε ο Μαγγίνας, τι έκαναν οι κουμπάροι, τι έκανε ο Τσιτουρίδης, τι έκαναν εκείνοι που διαχειρίστηκαν τα δομημένα ομόλογα…», λένε. Δηλαδή, είναι ανεπίληπτος ο πρωθυπουργός! Είναι για τα μεγάλα ο πρωθυπουργός! Ο πρωθυπουργός ξέρει ότι χωρίς τη στήριξη των μέσων ενημέρωσης δεν μπορεί να σταθεί ούτε μια μέρα.

• Λέει ο Μακιαβέλι ότι με δυο τρόπους γίνεται η αδικία: ή με βία ή με απάτη! Η απάτη είναι ιδία της Αλεπούς και η βία του Λιονταριού, του δε Ανθρώπου και η μια και η άλλη είναι αλλότρια. Μάλιστα δε από τις δυο, η απάτη είναι περισσότερου μίσους αξία! Αυτές τις μέρες η κινδυνολογία για τη νόσο των χοίρων έχει φθάσει στο απ0κορύφωμά της. Είναι μια συνειδητή επικοινωνιακή προσπάθεια να στριμωχτεί συναισθηματικά ο λαός και να ξεχάσει… Κι αν τύχει και πάει να γίνει κουβέντα για το ποιος είναι «καταλληλότερος», βγαίνει ο Χατζηνικολάου με μια δημοσκόπηση του [κωλο]περιοδικού «Nitro» με «καταλληλότερο» [πάλι και πάλι] τον Καραμανλή, έναν κουρασμένο, ανίκανο, άσχετο, αμέτοχο και ανεύθυνο πρωθυπουργό! Και να θέλει μια δημοσιογράφος, ας πούμε η Κάτια Μακρή, να υπερασπιστεί τη λογική, θα δεχτεί ή τον επιτιμητικό λόγο του διευθυντή της [του Χατζηνικολάου] ή τις ομοβροντίες του Τράγκα που [κατ’ εξακολούθηση] δεν την αφήνει να ακουστεί και γελοιοποιεί οποιαδήποτε σοβαρή κουβέντα, μιλώντας για τον Σημίτη, για τα σαρδάμ του Γιώργου, για τα 45 χρόνια ρεπορτάζ, για το τι έγινε πριν δέκα χρόνια, για τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ, για το χρηματιστήριο, ή θα πεδικλώνεται σε αερολογίες που ούτε κι ο ίδιος δεν καταλαβαίνει…
  

• Η λάσπη, λέει μια αραβική παροιμία, αν την ρίξεις στον τοίχο, πέφτει, αλλά προηγουμένως τον έχει λερώσει! Αλλά και ο Χατζηνικολάου, με επιτηδειότητα «διευθύνει» το «δελτίο ειδήσεων». Καλεί πολιτικούς να μιλήσουν και τους «μαλώνει» αν δεν πουν αυτά που εκείνος θέλει. Κι αν κάποιος καταφέρει ν’ αρθρώσει το λόγο του, τότε ο Χατζηνικολάου τον ρίχνει βορά στα νύχια του Τριανταφυλλόπουλου, του Τράγκα και του [διασκεδαστή] Άκη Παυλόπουλου. Μια «καλή» κουβέντα για το ΠΑΣΟΚ για τον Γιώργο και το ΠΑΣΟΚ, δέκα «κακές»!
  

• Το «δελτίο ειδήσεων» του Πρετεντέρη στο Mega έχει επιστημονικοφανή πρόσοψη. Η ευρυμάθεια του εν λόγω «κακού», καταφέρνει μερικές φορές να «πείσει» κάποια μερίδα του κοινού -είτε αναγνωστικού είτε τηλεοπτικού- αλλά η «κακότητά» του είναι προφανής και πλέον τον γνωρίζουν και οι πέτρες. Θα έλεγα ότι ο χώρος των μέσων ενημέρωσης στη «διαπλοκή» του με την πολιτική μοιάζει στην ταινία του Σέρτζιο Λεόνε «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος», που αναφέρεται σε μια ιστορία η οποία διαδραματίζεται στα βάθη της «Άγριας Δύσης» [Far West], την εποχή του αμερικανικού εμφύλιου, όταν βεβαίως ο πόλεμος είχε ήδη κριθεί υπέρ των Βορείων. Τρεις άνδρες θα κυνηγήσουν τον θαμμένο [σ’ ένα νεκροταφείο] κρυμμένο θησαυρό, χρησιμοποιώντας τρόπους και μεθόδους ανάλογους με το χαρακτήρα τους. Ο Κακός [Lee Van Cleef] θα βασανίσει και θα σκοτώσει. Ο Ασχημος [Eli Wallach] θα μεταχειριστεί την κουτοπονηριά και την προδοσία. Και ο Καλός [Clint Eastwood] θα χρησιμοποιήσει το μυαλό του, το κυνικό του χιούμορ και την εκπληκτική του ικανότητα στο περίστροφο. Ας φροντίσει ο κάθε αναγνώστης να ταιριάξει ήρως με πραγματικά πρόσωπα της ελληνικής «άγριας δύσης».

• 
  The Good, the Bad, and the Ugly

 

Ο Ζαχόπουλος δεν θα μπει φυλακή;

Χρ. Ζαχόπουλος: Πέρυσι σαν σήμερα, είχε πέσει από τον 4ο όροφο. Τον λυπηθήκαμε σαν άνθρωπο που έφτασε εκεί που έφτασε, αλλά η συμπεριφορά του σαν κρατικού λειτουργού ήταν το λιγότερο απαράδεκτη…

Ακριβώς ένα χρόνο από το μεσημέρι της 19ης Δεκεμβρίου του 2007, που ο Χρ. Ζαχόπουλος επιχείρησε να αυτοκτονήσει πέφτοντας από τον τέταρτο όροφο του σπιτιού του στο Κολωνάκι, περαιούται σήμερα και τυπικά η ανάκριση για μια ζοφερή υπόθεση, που ξεκίνησε ως απόπειρα εκβιασμού και εξελίχθηκε σε πολύκροτο σκάνδαλο.

Τα μέλη του αρμόδιου δικαστικού συμβουλίου θα αποφανθούν τελικά ποιοι θα καθήσουν στο εδώλιο, προκειμένου να λογοδοτήσουν για το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί. Εκτός της Εύης Τσέκου, που κατηγορήθηκε πρώτη και παρέμεινε για πολλούς μήνες προσωρινά κρατούμενη στις φυλακές Κορυδαλλού, υπό κατηγορίαν βρίσκονται οι δικηγόροι Χρ. Νικολουτσόπουλος, Δημ. Μπαλέρμπας και Ηρ. Κουτελίδας, ο εκδότης Θέμ. Αναστασιάδης και ο δημοσιογράφος Γ. Μακρυγιάννης.

• Τα αδικήματα που έχουν αποδοθεί κατά περίπτωση είναι απόπειρα εκβίασης, παράβαση του νόμου περί προσωπικών δεδομένων σε βαθμό κακουργήματος και συμμετοχή σε αυτοκτονία.

Ο ανήθικος εκμαυλισμός μιας γυναίκας που ζητούσε μια θέση στον ήλιο, μια δουλειά για να ζήσει, από τον τότε γεν. γραμματέα του Υπουργείου Πολιτισμού, τον Χρήστο Ζαχόπουλο, από ποιον θα τιμωρηθεί; Δεν επιβάλλεται ποινή σ’ αυτόν τον άνθρωπο που η πολιτεία τού ανέθεσε ένα ύψιστο αξίωμα κι αυτός εκμεταλλευόμενος τη δύναμη που του έδινε αυτό το αξίωμα, εκμαύλισε μια νέα γυναίκα; Ποιο δικαστήριο θα τον δικάσει, ποια ποινή θα πρέπει να του επιβληθεί; Και βλέπουμε τώρα να σύρονται στα δικαστήρια κάποιοι άνθρωποι  για «κακουργήματα»! Πώς θα χαρακτηρίσουμε την πράξη του Ζαχόπουλου που εκμεταλλεύτηκε σεξουαλικά μια γυναίκα, υποσχόμενος την επαγγελματική αποκατάστασή της; Δεν μπαίνω σε άλλες λεπτομέρειες, όπως λόγου χάρη για ενδεχόμενη κακοδιαχείριση στο υπουργείο Πολιτισμού, για διασπάθιση δημόσιου χρήματος, όπως γράφτηκε στον Τύπο. Θέλω να επιμείνω στο ηθικό μέρος. Μέχρι πού ένας κρατικός αξιωματούχος  έχει δικαίωμα να ασκεί εξουσία; Έχει πάει περίπατο η ηθική; Εκτός και το συνδυάσουμε με τη γενικότερη συμπεριφορά της Νέας Δημοκρατίας και του πρωθυπουργού που δεν δίνουν σημασία σε τέτοια ζητήματα γιατί είναι χοντρόπετσοι. Το «σεμνά και ταπεινά» ήταν μέχρι να μπουν στο δωμάτιο της ακολασίας και να κάνουν όργια;