Κάποτε το ένιωθα ότι οι περισσότεροι συνάνθρωποι την Μεγάλη Εβδομάδα έβρισκαν την ευκαιρία για μια κατάδυση στα βάθη του εσωτερικού τους κόσμου, ενός κόσμου που δεν έχει όρια ούτε γεωγραφικό στίγμα, αλλά είναι απέραντος… Ήταν πάντοτε η αφορμή για κάποιο πισωγύρισμα, τότε που όλα περιστρέφονταν, άλλοτε στενά και άλλοτε χαλαρά γύρω από την εκκλησία. Η έγνοια μας ήταν να σπρώξουμε τη μέρα για να έρθει γρήγορα το βράδυ και να πάμε στην ακολουθία που όριζε το εκκλησιαστικό τυπικό. Και νιώθαμε όμορφα με όλα όσα ακούγαμε κάθε βράδυ, τους χτύπους της καμπάνας, τις μυρωδιές από το λιβάνι και τα κεριά που έλιωναν και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε αν πράγματι μπήκε μέσα ο Θεός, αφού παλεύαμε να κρατήσουμε ανοιχτές όλες τις θύρες των αισθήσεων. Read the rest of this entry »
ΤΟ ΔΙΚΤΥΟ 