ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑΣ…

Έργο του αμερικανού ζωγράφου Robert Broderson [1920-1992].

• http://xebarkoi.blogspot.gr/2014/05/blog-post.html

Η παραίτηση του προέδρου της ΔΗΜΑΡ θα σημάνει και την οριστική διάλυση της Δημοκρατικής Αριστεράς, διότι αυτή είναι συνυφασμένη με τον Φώτη Κουβέλη. Σε άλλη περίπτωση δεν έχει λόγους ύπαρξης, αφού τα εναπομείναντα στελέχη θα πάρουν το δρόμο τους. Είναι άλλο θέμα εάν ο Κουβέλης δεχτεί να παραμείνει στην αρχηγία της ΔΗΜΑΡ.. Και τότε πάλι δεν θα υπάρξουν θετικές εξελίξεις. Το κόμμα αυτό θα φυτοζωεί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Και το πιθανότερο είναι, εάν φτάσει μέχρι τις εθνικές εκλογές, να εξαφανιστεί εντελώς. Και περιμένουν οι ανοιχτές πόρτες του ΣΥΡΙΖΑ και της ΕΛΙΑΣ.

Αλλά και η ΕΛΙΑ δεν είναι βέβαιο ότι θα στεριώσει και μάλλον εξαρτάται εν πολλοίς από τη στάση του ίδιου του Βενιζέλου που τον ενδιαφέρει μονάχα η προσωπική πολιτική επιβίωσή του αλλά και άλλων στελεχών του ΠΑΣΟΚ που δεν θέλουν επ’ ουδενί το ιστορικό Κίνημα να χαθεί μέσα στις φαντασιώσεις του σημερινού προέδρου του.

Η ΕΛΙΑ τι είναι; Καταρχήν ήταν ανόητη μεταφορά μιας συναφούς προσπάθειας στην Ιταλία που όμως απέτυχε και οι εγχώριοι «κεντροαριστεροί» θεώρησαν ότι μπορεί να γίνει κι εδώ κάτι ανάλογο. Αλλά άλλο είναι η Ιταλία κι άλλο η Ελλάδα. Εν πάση περιπτώσει, η ελληνική ΕΛΙΑ είναι μια δύναμη ευκαιριακής συνάντησης κάποιων σοσιαλδημοκρατών, κεντροαριστερών κεντρώων, σοσιαλιστών – τι είναι;;; Είναι κόμμα; Είναι μια δύναμη μεταρρυθμιστική, είναι κόμμα σοσιαλδημοκρατικό, της αριστεράς; Τι είναι τέλος πάντων; Κάθε λέξη έχει τη δική της έννοια, αλλά πλέον σε πολλούς χώρους χρησιμοποιούνται αυτοί οι όροι κι ο καθένας εννοεί κάτι διαφορετικό.

Στελέχη της ΔΗΜΑΡ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, της ΕΛΙΑΣ, συνεχίζουν να επικαλούνται στις επίσημες ονομασίες τους, στα συνέδριά τους και σε πολλές από τις συγκεντρώσεις τους τις έννοιες του σοσιαλισμού, της σοσιαλδημοκρατίας, της κεντροαριστεράς, της αριστεράς. Και είναι βέβαιο ότι οι μάζες δεν είναι σε θέση να επικοινωνήσουν μαζί τους, εκτός φυσικά από κάποιους συνταξιούχους των κοινωνικών αγώνων. Ο χώρος της Κεντροαριστεράς σήμερα έχει αλωθεί από πανεπιστημιακούς, κεντρώους, παλαιοκομμουνιστές, αριβίστες και διαφόρους άλλους που δεν ξέρουν αν υπάρχει, σε τι βαθμό, και ποιες είναι οι συντεταγμένες της… Ο καθένας βάζει τις δικές του.

Ωστόσο είναι αλήθεια ότι η διεθνής και εγχώρια οικονομική κρίση συνέβαλε τα μέγιστα ώστε να εκφυλιστούν και ν’ αλλοιωθούν λέξεις και έννοιες που κάποτε αποτελούσαν τη σημαία στους καθημερινούς διεκδικητικούς κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Κανείς δεν μπορεί ν’ αρνηθεί ότι η σοσιαλδημοκρατία τουλάχιστον στις χώρες της δυτικής Ευρώπης που είχε την ευκαιρία να κυβερνήσει, περνάει μια βαθιά κρίση. Και το κυριότερο χαρακτηριστικό της που ήταν η ουτοπία μιας ωραίας –αν όχι τέλειας– κοινωνίας, προς όφελος φυσικά του εργαζόμενου λαού, πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων.

Η σοσιαλδημοκρατία ψάχνεται από την εποχή ακόμα της κατάρρευσης των κομμουνιστικών καθεστώτων, αλλά και από τότε που ο καπιταλισμός έδειξε να είναι κυρίαρχος με την κοινωνία της αφθονίας και την επικράτηση του ατομικισμού. Στο μεταξύ, είδαμε όλοι να ισοπεδώνεται το κράτος πρόνοιας μπροστά στην επέλαση της κρίσης και την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας. Επίσης είδαμε να ορθώνεται το αδιέξοδο στην επιλογή των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών. Πρέπει να προτιμηθούν οι σχέσεις με τις δυνάμεις που τοποθετούνται πιο αριστερά, με εκείνες του κέντρου ή με κάποιους οικολόγους, αφού κι αυτοί είναι διασπασμένοι σε διάφορες εκδοχές;

Το ερώτημα είναι σε ποια λαϊκά στρώματα μπορεί πλέον να απευθύνεται η Κεντροαριστερά; Σήμερα οι μεγάλες μάζες του πληθυσμού βρίσκονται στην ίδια οικονομική κατάσταση και δεν ξεχωρίζει πια η μεσαία τάξη. Και είναι βέβαιο ότι όλοι, ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης είναι όλο και πιο ανήσυχοι για τις εξελίξεις που συντελούνται στην ελληνική κοινωνία αλλά και σ’ ολόκληρη την Ευρώπη.

Οι πολιτικές δυνάμεις έτσι όπως αποτυπώθηκαν στις τελευταίες ευρωεκλογές αλλά και όπως δείχνουν τα αποτελέσματα των δημοσκοπικών ερευνών των τελευταίων χρόνων, είναι πολυδιασπασμένες. Ακόμη και όμορες ιδεολογικά περιχαρακώνονται στις προσωπικές αντιλήψεις των διαφόρων πολιτικών που διεκδικούν για τον εαυτό τους την πρωτοκαθεδρία. Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι η σοσιαλδημοκρατία βρίσκεται σε κρίση και σε σχέση με τις οργανωτικές της μορφές.

Το μαζικό ή «πολυσυλλεκτικό» κόμμα δεν μπορεί πλέον να έχει την παλιά του λειτουργία, που θεμελίωνε ταυτότητα και συλλογική κουλτούρα, και για το λόγο ότι οι ιστορικοί δεσμοί με τα συνδικάτα, που αποτελούσαν το διακριτικό γνώρισμα της σοσιαλδημοκρατίας, έχουν ήδη χαλαρώσει. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό που σήμερα φαίνεται να αγνοεί ο ΣΥΡΙΖΑ που επιμένει να βαδίζει σε δρόμους της δεκαετίας του ογδόντα.

Είναι πολιτική αφέλεια να θέλει να εφαρμοστεί μια κοινωνική πολιτική που σκοντάφτει στη σημερινή οικονομική κρίση. Επαγγέλλεται την εφαρμογή κοινωνικής πολιτικής και επιμένει ότι είναι σε θέση να ρυθμίσει την οικονομία της αγοράς, για να αποτρέψει την «ανθρωπιστική κρίση», όπως τη χαρακτηρίζει. Αλλά δεν μπορεί κανένας εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ να καταλάβει [ή μάλλον δεν θέλει να καταλάβει] ότι στην πράξη τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Ο συγχρωτισμός όμως με τη νέα ηγεσία του ΣΕΒ δείχνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει για τα καλά στη φάκα που του έχουν στήσει.

Τι είναι λοιπόν σήμερα και τι ζητάει η Κεντροαριστερά;;; Δυστυχώς μόνο λόγια είναι και δεν υπάρχει καμιά απολύτως επαφή με την πραγματικότητα. Μπορεί αυτή που διακινούν τη σημαία της να υιοθετούν με ενθουσιασμό αιτήματα που έχουν σχέση με το περιβάλλον, με την υπεράσπιση των μειονοτήτων, την αποδοχή των διαφορών, να παραχωρούν ευρύ πεδίο στον ατομικισμό, να έχουν οικειοποιηθεί κάποιες θεματικές  της νομιμότητας, της τάξης και της ασφάλειας, σπρωγμένοι από μια λαϊκιστική ώθηση που εκδηλώνουν κάποια στρώματα του εκλογικού σώματος, να θέλουν να μιλήσουν με τους ανέργους ή τους προσωρινά απασχολούμενους, κ.λπ., αλλά δυστυχώς κάπου χάνουν τη μπάλα και η διαχωριστική γραμμή με τη δεξιά δεν είναι πλέον ευδιάκριτη.

Πάντως το εκλογικό σώμα φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι η Δεξιά είναι εκείνη μπορεί να πάρει επώδυνα οικονομικά μέτρα, να ενισχύσει την ανάπτυξη ή να καταστείλει την  εγκληματικότητα. Και στρέφεται στην αριστερά όταν νιώθει την ανάγκη προστασίας, κοινωνικής αναδιανομής ή μέτρων χειραφέτησης.

 

Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες, Βενιζέλος [ΚΟΔΗΣΟ], Σοσιαλιστική Διεθνής [Παπανδρέου] και Προοδευτική Συμμαχία…

• http://nikoslagadinos.blogspot.gr/

ΔΙΑΒΑΣΤΕ το αναρτημένο κείμενό μου για τους Γερμανούς Σοσιαλδημοκράτες για να καταλάβετε για ποιο λόγο υπογράφει ο Βενιζέλος στην ίδρυση της «Προοδευτικής Συμμαχίας», που αποτελεί ένα βήμα για την διάσπαση και κατάργηση της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Ο άνθρωπος θα ήθελε να γράψει… ΚΟΔΗΣΟ, αλλά αφού έχει καταφέρει να κουλαντρίζει το ΠΑΣΟΚ, υπέγραψε ως ΠΑΣΟΚ!!!!

Αυτή η εξέλιξη δεν είναι ευνοϊκή για το λαϊκό κίνημα και πολύ περισσότερο για τη χώρα μας, αλλά είναι μια ευκαιρία για να καταλάβουμε το ρόλο της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας σήμερα. Τα χαμόγελα και οι φιλικές χειραψίες δεν ωφέλησαν και πάντοτε έκρυβαν το αληθινό πρόσωπο των εχθρών μας. Είναι φανερό πλέον ότι όχι μόνον η Μέρκελ συνετέλεσε στην αποπομπή του Παπανδρέου αλλά κι οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες είχαν το δικό τους μερίδιο.

 

Σουηδία: διαδηλώσεις κατά της ακροδεξιάς

• Στους δρόμους της Στοκχόλμης και του Γκέτεμποργκ βγήκαν σήμερα χιλιάδες Σουηδοί διαδηλώνοντας κατά την εισόδου της ακροδεξιάς στο Κοινοβούλιο για πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία της χώρας. Οι διαδηλώσεις διοργανώθηκαν αυθόρμητα χθες το απόγευμα μέσω ιστοτόπων κοινωνικής δικτύωσης με αίτημα προς την κυβέρνηση μειοψηφίας του Φρέντρικ Ράινφελντ να μην συνεργαστεί με τους ξενοφοβικούς Σουηδούς Δημοκράτες.

Στη Στοκχόλμη περίπου 6.000 διαδηλωτές κρατούσαν πανό και φώναζαν συνθήματα κατά της ακροδεξιάς, η οποία στήριξε την προεκλογική εκστρατεία της σε πρόγραμμα αντιμεταναστευτικής πολιτικής. Μικρότερος αριθμός διαδήλωσε στο Γκέτεμποργκ με το σύνθημα «όχι στο ρατσισμό». Στις κάλπες που στήθηκαν την Κυριακή οι Σουηδοί Δημοκράτες συγκέντρωσαν ποσοστό 5,7% -πέρασαν το «φράγμα» του 4% για την είσοδό τους στο Κοινοβούλιο και εξέλεξαν 20 βουλευτές, στερώντας από τον δεξιό τετρακομματικό συνασπισμό την αυτοδυναμία.

Η επανεκλογή της κυβερνητικής συμμαχίας είναι ιστορική. Ο Φρέντρικ Ράινφελντ γίνεται ο πρώτος κεντροδεξιός πρωθυπουργός της Σουηδίας που εκλέγεται για δεύτερη συνεχή θητεία. Καμία συντηρητική κυβέρνηση δεν έχει επανεκλεγεί στη σκανδιναβική χώρα εδώ και έναν αιώνα. Ωστόσο, η απουσία αυτοδυναμίας (διαθέτει 172 έδρες) αναγκάζει τον Φρέντρικ Ράινφελντ να αναζητήσει τη στήριξη των Πρασίνων, η οποίοι βρίσκονται στο ίδιο «στρατόπεδο» με τους κεντροαριστερούς Σοσιαλδημοκράτες -που κατέγραψαν ιστορική πτώση στις βουλευτικές εκλογές.

Η συμπρόεδρος των Πρασίνων έχει δηλώσει ότι το μπλοκ της αντιπολίτευσης -που κέρδισε 157 σε σύνολο 349 εδρών- παραμένει ενωμένο. Την επομένη των εκλογών τα πρωτοσέλιδα του σουηδικού Τύπου έκαναν λόγο για «τέλος εποχής» -πρώτη επανεκλογή της δεξιάς στο τιμόνι της χώρας, ιστορική πτώση της σοσιαλδημοκρατίας και κυρίως η ανατροπή που προήλθε από την είσοδο της ακροδεξιάς στο Κοινοβούλιο. Οι εφημερίδες υπογραμμίζουν «το εφιαλτικό σενάριο» μίας κυβέρνησης μειοψηφίας υπό τον έλεγχο της ακροδεξιάς, η είσοδος της οποίας στο Κοινοβούλιο χαρακτηρίζεται ως «άλμα στο άγνωστο» από τη μεγαλύτερη σουηδική εφημερίδα Dagens Nyheter.

 

Σουηδία: «Τέλος εποχής» – στη Βουλή η ακροδεξιά!

• Ανατροπή στο πολιτικό, αλλά και στο κοινωνικό, σκηνικό της Σουηδίας σηματοδοτούν τα αποτελέσματα των χθεσινών βουλευτικών εκλογών. Για πρώτη φορά επανεκλέγεται η δεξιά στην ηγεσία της χώρας, το ποσοστό των σοσιαλδημοκρατών σημειώνει πτώση ρεκόρ και η ακροδεξιά εισέρχεται στο κοινοβούλιο, στερώντας από το κυβερνών κόμμα την απόλυτη πλειοψηφία.

Ο κεντροδεξιός κομματικός συνασπισμός υπό τον απερχόμενο πρωθυπουργό Φρέντρικ Ράινφελντ επικράτησε συγκεντρώνοντας το 49,2% των ψήφων, που αντιστοιχεί σε 172 έδρες από τις 349 του Κοινοβουλίου, σύμφωνα με τα τελικά αποτελέσματα που ανακοίνωσε η εφορευτική επιτροπή.

Ο Φρέντρικ Ράινφελντ γίνεται ο πρώτος κεντροδεξιός πρωθυπουργός της Σουηδίας που εκλέγεται για δεύτερη συνεχή θητεία. Καμία συντηρητική κυβέρνηση δεν έχει επανεκλεγεί στη σκανδιναβική χώρα εδώ και έναν αιώνα. Στη δεύτερη θέση ακολουθεί ο αριστερός συνασπισμός «Κόκκινων-Πράσινων» υπό τη Μόνα Σαλίν, ο οποίος εξασφάλισε ποσοστό 43,7% και 157 έδρες.

Για πρώτη φορά εισέρχεται στο Κοινοβούλιο το ακροδεξιό κόμμα των Σουηδών Δημοκρατών, που έλαβε το 5,7% των ψήφων και 20 έδρες. Τόσο η παραδοσιακή δεξιά όσο και η αριστερά έχουν αποκλείσει το ενδεχόμενο συνεργασίας με το κόμμα αυτό, το οποίο ο απερχόμενος πρωθυπουργός έχει χαρακτηρίσει «ξενοφοβικό και λαϊκίστικο».

«Υπήρξα σαφής… Δεν πρόκειται να συνεργαστούμε ή να είμαστε εξαρτημένοι από το κόμμα των Σουηδών Δημοκρατών», επανέλαβε ο Ράινφελτ, δηλώνοντας ότι ήδη εξετάζει το ενδεχόμενο συνεργασίας με τους Πράσινους, οι οποίοι συμμετέχουν στον συνασπισμό των Σοσιαλδημοκρατών, προκειμένου να εξασφαλίσει πλειοψηφία στο κοινοβούλιο.

Οι Πράσινοι όμως, δια στόματος του ηγετικού στελέχους τους Μαρία Βέστερστράντ, ανέκοψαν κάπως τα σχέδια Ράινφελτ: «Θα είναι δύσκολο για εμάς, μετά από αυτή την προεκλογική εκστρατεία, να κοιτάξουμε τους ψηφοφόρους μας στα μάτια και να τους πούμε ότι θα συνεργαστούμε με αυτή την κυβέρνηση». Το αποτέλεσμα αποτελεί μεγάλο πλήγμα για τους Σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι έχουν κυριαρχήσει στην πολιτική σκηνή της Σουηδίας τα 63 από τα 80 τελευταία χρόνια και θεωρούνται οι θεματοφύλακες του φημισμένου σουηδικού κράτους πρόνοιας.

Η ηγέτης της Αριστεράς, Μόνα Σαλίν, αναγνώρισε τα ξημερώματα την ήττα του κόμματός της στις βουλευτικές εκλογές, ορκιζόμενη «να πολεμήσει όσο μπορεί» την άκρα δεξιά, που πρωτοεισέρχεται στη βουλή. «Δεν μπορέσαμε να ανακτήσουμε τη λαϊκή εμπιστοσύνη», τόνισε η κ.Σαλίν. «Ας μας πει λοιπόν, ο πρωθυπουργός Φρέντρικ Ράϊνφελντ», πρόσθεσε η Σαλίν «πώς σκοπεύει να κυβερνήσει τη χώρα μας, χωρίς να αποκτήσουν επιρροή οι Σουηδοί Δημοκράτες», ανέφερε στις ίδιες δηλώσεις της η ηγέτης της αντιπολίτευσης. «Αποτύχαμε στις εκλογές, ήταν αυτές κακές εκλογές για εμάς», υπογράμμισε η κ.Σαλίν. «Όλη μου την ζωή πολεμώ την ξενοφοβία, και δεν σκοπεύω, λοιπόν, να σταματήσω τώρα», δήλωσε επίσης, ενώ οι συγκεντρωμένοι πολυπληθείς οπαδοί της την καταχειροκροτούσαν.

 

Οι σύμβουλοι του Πρωθυπουργού

• Για πρώτη φορά δόθηκε χθες από το Μέγαρο Μαξίμου στη δημοσιότητα, ύστερα από ερώτηση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Δ. Παπαδημούλη, κατάλογος 29 ατόμων που εργάζονται (ορισμένοι και ως ειδικοί σύμβουλοι) στο Πολιτικό Γραφείο του πρωθυπουργού κ. Γ. Παπανδρέου. Αμέσως μετά τη δημοσιοποίηση του καταλόγου ο κ. Παπαδημούλης αντέδρασε χαρακτηρίζοντας τον κατάλογο ελλιπή και ανέφερε ότι «παραμένει αδιευκρίνιστος ο συνολικός αριθμός των συμβούλων του Πρωθυπουργού».

Στον κατάλογο που δόθηκε στη δημοσιότητα από τον υπουργό Επικρατείας κ. Χ. Παμπούκη, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, περιλαμβάνονται ονόματα άγνωστα ως τώρα, τα οποία εργάζονται είτε στο γραφείο Σχεδιασμού Στρατηγικής του Πρωθυπουργού είτε στο διπλωματικό ή οικονομικό γραφείο ή ακόμη στα γραφεία κοινωνικού διαλόγου, επικοινωνίας, οργάνωσης και διοίκησης. Οι μεικτές μηνιαίες αποδοχές όλων αυτών κυμαίνονται, όπως σημειώνεται, από 2.088,44 ως και 2.645,36 ευρώ.

Πηγές από το Μέγαρο Μαξίμου μιλώντας χθες στο «Βήμα» ανέφεραν ότι ο πλήρης κατάλογος όλων των εργαζομένων στο Μέγαρο Μαξίμου βρίσκεται στην αρμοδιότητα του κ. Χρ. Τζουτζουράκη, υπευθύνου διοικητικών υπηρεσιών, ο οποίος βεβαίως ουδέποτε τον ανακοίνωσε. Ως ειδικοί σύμβουλοι του Πρωθυπουργού καταγράφονται στον κατάλογο μόνο δύο, ο κ. Α. Δρυμιώτης και η νεαρή κυρία Ελισάβετ Λινού.

Στην κατηγορία «Ειδικοί σύμβουλοι με παράλληλα καθήκοντα» αναγράφονται τα ονόματα των κκ. Ν. Ζιώγα, εμπειρογνώμονος του υπουργείου Εξωτερικών, Αλ. Κόκκου, καθηγητή του Ανοιχτού Πανεπιστημίου, και Π.Τσακλόγλου, καθηγητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου.

 

Για το παραμύθι του «φιλελευθερισμού» και τον εφιάλτη του «φιλελεύθερου σοσιαλισμού»

του ΚΩΣΤΑ ΛΑΜΠΟΥ

Απάντηση στο κείμενο του κου Φίλιππου Βουκελάτου, «Για μια κοινωνία των 3/3… », ιστοσελίδα MR, 6/2/2009.

Με δεδομένα:

α) «Ότι ο νεοφιλελευθερισμός απέτυχε, αποδεικνύοντας την αδυναμία του να διαχειριστεί την παγκοσμιοποίηση προς όφελος των ανθρώπων» [1],
β) «Ότι βιώνουμε μια κατάσταση όπου κυριαρχεί η ύφεση της βιομηχανικής παραγωγής, τα χαμηλά ημερομίσθια, η ανεργία, η εξαθλίωση του αγροτικού κόσμου και των εργατών, οι υψηλές τιμές των τροφίμων και η γενικευμένη πιά κοινωνική δυσαρέσκεια»[2], και
γ) «Ότι βιώνουμε μια Αριστερά που αδυνατεί να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει, εγκλωβισμένη σε παρελθόντα αναλυτικά σχήματα, σε δισταγμούς και παρωχημένες δοξασίες που πλέον δεν μπορούν να αποτελέσουν όχημα για το μέλλον»[3],

διαπιστώνουμε ότι:
«Είναι αναγκαία μια ιδεολογική επαναπροσέγγιση των κινημάτων η οποία φαντάζει σήμερα ως η μόνη πολιτική διέξοδος από την κοινωνική κρίση που μαστίζει την εποχή μας»[4].

Πέρα από τις πιθανές επιφυλάξεις για την οπτική αυτών των διαπιστώσεων και το περιεχόμενο κάποιων όρων, εκτιμώ πως πολλοί θα συμφωνήσουν, για την οικονομία του διαλόγου, με αυτές.

Τα δύσκολα αρχίζουν όμως στο «διά ταύτα» και συγκεκριμένα όταν με τον όρο «ιδεολογική επαναπροσέγγιση» ο Φίλιππος Βουκελάτος εννοεί:

α) Ότι, «Μήτρα των επαναστατικών-αντιπολιτευτικών ομάδων… αποτελεί η Γαλλική Επανάσταση. Τα γεγονότα της εποχής εκείνης δημιούργησαν πρότυπα πολιτικών ρήξεων και ανατροπών…»[5].
β) Ότι, «…αναγνωρίζοντας τα επιτεύγματα της καπιταλιστικής οικονομίας… μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε με ποιους πολιτικούς όρους οφείλουμε να χτίσουμε την κοινωνία του μέλλοντος»[6].
γ) Ότι είναι αναγκαία, «μια “ανανέωση του σύγχρονου” φιλελευθερισμού…, η κοινωνική αναβάπτιση του φιλελευθερισμού…, η σύνδεση με τη μακρά παράδοση της σοσιαλιστικής σκέψης και [συνεπώς] η συνεννόηση σοσιαλιστών και φιλελεύθερων…, με στόχο ένα “σοσιαλισμό των ελευθεριών”…, ένα σοσιαλισμό ο οποίος συνδέεται με τις φιλελεύθερες ιδέες του 18ου αιώνα, αυτές που τελικά οδήγησαν στη Γαλλική Επανάσταση»[7].

Εκτιμώ πως η αντιφατικότητα των θέσεων, η οποία αναιρεί την αγνότητα των προθέσεων του συντάκτη τους, οφείλεται στην ιδεολογική του σύγχυση, αν και κάποιες εκφράσεις, όπως λ.χ.:

α) «Η διαμόρφωση της νέας πολιτικής ατζέντας προϋποθέτει την ανακάλυψη εκ νέου, ή την επανασύνδεσή μας, με τις βασικές αρχές της φιλελεύθερης σκέψης…τον αντι-ουτοπισμό, τον θεμελιώδη ρόλο των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων, τις αγορές, ως αποκεντρωμένες μορφές κοινωνικής οργάνωσης»[8],
β) «Η ανανέωση του “σύγχρονου” φιλελευθερισμού είναι… μονόδρομος για την επιτυχή υπεράσπιση των ανοικτών κοινωνιών απέναντι… στον επιθετικό κοινοτισμό»[9],
γ) Διαδικασία η οποία «μπορεί να οδηγήσει πραγματικά σε μια λύτρωση… μέσα από έναν καινούργιο πολιτικό σχηματισμό…»[10],
παραπέμπουν σε κατασταλαγμένη πολιτική πλατφόρμα, η οποία προσπαθεί να «παντρέψει την ελεύθερη οικονομία με το σοσιαλιστικό ουμανισμό»[11].

Τις απόψεις μου γι’ αυτή την απόπειρα τις διατύπωσα σε μια σύντομη ανάλυση με τον τίτλο «Μερικές παρατηρήσεις πάνω σε μια σύγχυση, για τον «φιλελεύθερο σοσιαλισμό» που «παντρεύει την “ελεύθερη” οικονομία με τον σοσιαλιστικό ουμανισμό»[12]. Η συνέχιση του διαλόγου με το κείμενο του Φίλιππα Βουκελάτου, «Για μια κοινωνία των 3/3…»[13], τις βασικές απόψεις του οποίου σε συντομία παρουσίασα παραπάνω, μου επιτρέπει να προσθέσω μερικές ακόμα παρατηρήσεις.

Παρατήρηση 1η: Ο φιλελευθερισμός ως ιδεολογία συνέβαλε σημαντικά στην ανατροπή της φεουδαρχίας και στην εμφάνιση του καπιταλισμού με αποτέλεσμα την απελευθέρωση των δουλοπάροικων και την επαναστατικοποίηση της επιστήμης και της τεχνολογίας, εξελίξεις που διευκόλυναν την ανάπτυξη της οικονομίας και του εμπορίου και την πρόοδο της ανθρωπότητας. Στην πορεία διαπιστώθηκε πως οι υποσχέσεις του φιλελευθερισμού για «Ελευθερία, Ισότητα, Αδερφότητα» εκφυλίστηκαν σε «Ανελευθερία, Ανισότητα και Εχθρότητα», πληγές που ρήμαξαν τον πλανήτη, εξαφάνισαν Λαούς και πολιτισμούς και εξαθλίωσαν το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας, χάρη ενός εγωιστικού οικονομισμού που θεοποίησε το κέρδος και τον ιδιωτικό πλούτο δαιμονοποιώντας της εργασία και τους εργαζόμενους. Κι αντί ο φιλελευθερισμός να ανταποκριθεί στο αίτημα της ανθρωπότητας για διόρθωση της πορείας της «οικονομίας της αγοράς», απάντησε με τη μετεξέλιξή του σε νεοφιλελευθερισμό που αποδέσμευσε όλες τις καταστροφικές δυνάμεις του καπιταλισμού με αποτέλεσμα να οδεύουμε ολοταχώς προς την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Το να ζητά λοιπόν κανείς να «αναβαπτίσουμε το φιλελευθερισμό», «να ανανεώσουμε τον σύγχρονο φιλελευθερισμό» και «να αναγνωρίσουμε τα επιτεύγματα της καπιταλιστικής οικονομίας» προκειμένου «να χτίσουμε την κοινωνία του μέλλοντος», είναι σαν να θεωρεί, πως η ανθρωπότητα του 21ου αιώνα, δεν έχει διδαχτεί τίποτα από την εμφάνιση του φιλελευθερισμού (16ο και 17ο αιώνα) και τη μετεξέλιξή του σε νεοφιλελευθερισμό, μέχρι τη σημερινή βίαιη και καταστροφική παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου, πράγμα που αντικειμενικά δεν είναι σωστό και μάλλον παραπέμπει σε σκοταδιστικές δοξασίες, σύμφωνα με τις οποίες ο καπιταλισμός είναι θέλημα θεού και μοίρα της ανθρωπότητας· ή σε αντιδραστικές θεωρίες σύμφωνα με τις οποίες ο καπιταλισμός είναι το τέλος της ιστορίας.

Παρατήρηση 2η: Η πρόταση για το πάντρεμα του φιλελευθερισμού του «αντι-ουτοπισμού», του «αντι-κοινοτισμού», της «φιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας», «των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων» και «των αγορών ως έκφραση αποκεντρωμένων μορφών κοινωνικής οργάνωσης» με τη «σοσιαλιστική σκέψη», δεν οδηγεί στο «σοσιαλισμό των ελευθεριών», αλλά σε ένα σοσιαλισμό με περιεχόμενο τον καπιταλισμό, πράγμα που αποτελεί όχι μόνο ένα τερατούργημα, αλλά εφιάλτη για την ανθρωπότητα. Κι αυτό γιατί η ιδιοκτησία του κοινωνικού πλούτου και ιδιαίτερα η ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής του παγκόσμιου κοινωνικού πλούτου, δεν παράγει παρά ανισότητα και συνεπώς φτώχεια, ανελευθερία και συνεπώς δουλεία, κοινωνικές συγκρούσεις και πολέμους και συνεπώς καταστροφές, πράγμα που σημαίνει πως αυτός ο σοσιαλκαπιταλισμός δεν θα είναι παρά ένας παγκοσμιοποιημένος εθνικοσοσιαλισμός.

Παρατήρηση 3η: Αν πράγματι το ζητούμενο για τους φίλους που εκφράζουν αυτές τις απόψεις με αυτό τον αδόκιμο τρόπο, είναι ο «σοσιαλισμός των ελευθεριών», τότε θα πρέπει να επανεκτιμήσουν τις αντικειμενικές (επιστημονικές, πνευματικές, τεχνολογικές) δυνατότητες της εποχής μας και σε συνδυασμό με τις εμπειρίες, τις ανάγκες, αλλά και τα οράματα της ανθρωπότητας να προσπαθήσουν να ψηλαφίσουν με τη φαντασία τους ένα πραγματικά καλύτερο νέο κόσμο. Τότε είμαι σίγουρος πως θα συνειδητοποιήσουν πως ο φιλελευθερισμός ανήκει σε μια άλλη περίοδο της ιστορικής πορείας της ανθρωπότητας και συνεπώς ανήκει στην ιστορία. Θα συνειδητοποιήσουν επίσης πως ο «υπαρκτός σοσιαλισμός», μόνο σοσιαλισμός δεν ήταν.

Το κέρδος από όλη αυτή τη διαδικασία θα είναι διπλό γιατί αφενός θα απεγκλωβιστούν από ψευτοδιλήμματα που τους αναγκάζουν να πορεύονται με τις πλάτες στραμμένες στο μέλλον, αφού κοιτάζουν μόνιμα στο παρελθόν της ιστορίας και αφετέρου γιατί στην αναζήτηση της καινούργιας ιδέας και των σύγχρονων αξιών για την ανοικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου θα εμπλουτίζουν τον εαυτό τους, αλλά και το σχετικό διάλογο, κι αγώνα.

Η συμβολή της Πρωτοβουλίας Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό, σ’ αυτό το διάλογο συνίσταται ακριβώς στην πρόταση, να πάψουμε να έχουμε ψευδαισθήσεις για το ρόλο του καπιταλισμού σε κάθε πιθανή και απίθανη μορφή του, πράγμα που σημαίνει πως ταυτόχρονα πρέπει να πάψουμε να έχουμε ψευδαισθήσεις για τη σοσιαλδημοκρατία και για το τριτοτεταρτοδιεθνιστικό μοντέλο, γιατί όλα αυτά τα «συστήματα» τα ξεπέρασε η ίδια η ιστορία ως αντικειμενική δυνατότητα και εκείνο που απομένει είναι να τα ξεπεράσουμε κι εμείς, στα πλαίσια ενός Νέου Διαφωτισμού, ως άτομα, ως κοινωνίες και ως ανθρωπότητα, για να ανοίξει ο δρόμος για τη Νέα Ελευθερία του Ανθρώπου, για ένα καινούργιο καλύτερο κόσμο της Ανθρωπιάς, της Συνεργασίας και της Ειρήνης, για τον Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό, της κοινωνικοποιημένης γνώσης, της κοινωνικοποιημένης οικονομίας, της κοινωνικοποιημένης ανθρωπότητας, της ΑΜΕΣΗΣ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, στα πλαίσια της οποίας ο καθένας μας ξεχωριστά και συλλογικά θα δρα ως το υποκείμενο και όχι ως αντικείμενο της ιστορίας. Άλλη μορφή Δημοκρατίας πέρα από την ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, δεν υπάρχει, όπως και δεν υπάρχει άλλη μορφή σοσιαλισμού, πέρα από τον ΟΥΜΑΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ.

Ο αγώνας λοιπόν για μια κοινωνία των 3/3 δεν μπορεί να είναι αγώνας για τον εκσυγχρονισμό, ή τον εκσοσιαλισμό του καπιταλισμού, γιατί ο καπιταλισμός είναι το σύστημα που διασπά βίαια την κοινωνία σε πλούσιους και άπλουτους, σε κατέχοντες και μη-έχοντες, σε συγκρουόμενες δυνάμεις που εμποδίζουν πια την πρόοδο της ανθρωπότητας. Ο αγώνας για την κοινωνία των 3/3 είναι ταυτισμένος με την ανατροπή του καπιταλισμού, του κάθε καπιταλισμού.

---

Υποσημειώσεις:

[1] Βλ. Φίλιππος Βουκελάτος, «Για μια κοινωνία των 3/3 », ιστοσελίδα MR, 6/2/2009.

[2] Στο ίδιο.

[3] Στο ίδιο.

[4] Στο ίδιο.

[5] Στο ίδιο.

[6] Στο ίδιο.

[7] Στο ίδιο.

[8] Στο ίδιο.

[9] Στο ίδιο.

[10] Στο ίδιο.

[11] Bλ. Φίλιππος Βουλεκάτος, «Φιλελεύθερος Σοσιαλισμός», (Ο νέος δρόμος: ο μόνος δρόμος) και το κείμενο του Μ. Γαλιατσάτου με τίτλο «Αχαλίνωτος ή άγριος καπιταλισμός», δημοσιευμένα και τα δύο στο http://www.politesenergoi.gr .

[12] Βλ. ιστοσελίδα MR, 27/10/2008 και http://epithesh.blogspot.com , 27/10/2008.

[13] Βλ. υποσ. 1.