Την αλήθεια περιμένουμε

• Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 19/02/2010

Συναντάω συχνά ανθρώπους, τους βλέπω και στην τηλεόραση όπου ανενδοίαστα τους εκθέτουν, που προβληματίζονται και διερωτώνται: Αφού ανήκουμε στην Ευρωπαϊκή Ενωση και μάλιστα στην Ευρωζώνη, γιατί δεν έχουμε μισθούς ίσους με το μέσο όρο των μισθών που ισχύει για τους άλλους. Πράγματι, οι αμοιβές εργασίας στην Ελλάδα κατέχουν την προτελευταία θέση στη λίστα των 16 κρατών και την τελευταία κατέχει η Πορτογαλία. Το «παράπονο» μάλιστα αυτό, συχνά αναρτάται στα πανό των διαδηλώσεων για να στηρίξει τη διεκδίκηση ορισμένων κομμάτων και συνδικαλιστών για… κατώτατο μισθό 1.300 ευρώ. Η διεκδίκηση φαντάζει δικαιολογημένη και κοινωνικά δίκαιη και εμείς που έχουμε χαμηλότερες αμοιβές εργασίας είμαστε οι αδικημένοι και οι καταπιεσμένοι. Το συναίσθημα αυτό διακατέχει ευρύτατα λαϊκά στρώματα και κάθε τόσο ενισχύεται από βαρυσήμαντες οικονομολογικές απόψεις, προερχόμενες από την κυβέρνηση, ότι όχι μόνο δεν πρέπει να μειώσουμε τους μισθούς, αλλά αντιθέτως να τους αυξήσουμε, για να ενισχύσουμε έτσι την πραγματική οικονομία.

Πραγματικά, δεν γνωρίζω ποια είναι η «επιστημονική» αξία αυτών των απόψεων. Το καταπιεστικά γνωστό, το πασίγνωστο, είναι ότι τα ταμεία είναι άδεια, ότι οι εσωτερικοί, οι δικοί μας πόροι είναι ανεπαρκείς, δεν φτάνουν για να καλύψουν τις ανάγκες ενός πληθωρικού, δαπανηρού και σπάταλου κράτους. Με τα δεδομένα αυτά οποιαδήποτε δήθεν «φιλολαϊκή» δαπάνη, μοιραία θα προέλθει από δανεισμό και θα διογκώσει ακόμα περισσότερο το καταθλιπτικό δημόσιο χρέος και θα επαυξήσει το κόστος του. Βέβαια ο πρωθυπουργός μας, ο Γ. Παπανδρέου, μας βεβαίωσε προεκλογικά ότι «υπάρχουν λεφτά». Αγνωστο τι είχε στο μυαλό του, αποκλείεται όμως να υπολόγιζε στο δημόσιο ταμείο γιατί γνώριζε ήδη ότι ήταν άδειο. Ας ελπίσουμε ότι κάποτε θα μας δώσει εξηγήσεις.

Με αυτή τη λαϊκή φιλολογία η κρίση που έρχεται με όλο και μεγαλύτερη σφοδρότητα, με πραγματικά και μετρήσιμα μεγέθη (ελλείμματα, χρέη, οικονομική ύφεση, ανεργία, αμοιβές εργασίας) περνάει στα λαϊκά στρώματα ως «παράπονο» και αδικία. Και ως καταλήστευση σε βάρος του λαϊκού εισοδήματος και υπέρ της οικονομικής ολιγαρχίας.

Η χώρα, όμως, αλλά και το λαϊκό συμφέρον δεν φαίνεται να έχει ανάγκη από «παρηγοριά». Αφού έζησε περίπου τρεις δεκαετίες στο ψέμα, τώρα έχει ανάγκη από αλήθεια, όσο σκληρή και αν είναι. Αν πρόκειται η Βουλή να διερευνήσει πώς σχηματίσθηκε η «φούσκα της ανάπτυξης», με ποιες μεθόδους και ποια αποτελέσματα, η έρευνα πρέπει να αρχίσει από το 1981, γιατί τότε σημειώθηκε η μεγάλη τομή και παγιώθηκαν οι μεγάλες στρεβλώσεις. Αν δεν πάει τόσο βαθιά, απλώς θα προστεθεί ένα άλλο μεγάλο ψέμα στα ήδη υπάρχοντα. Περιμένουμε από την κυβέρνηση να μας πει με ειλικρίνεια πόσο δυσάρεστες και βασανιστικές θα είναι οι μέρες που έρχονται, αφήνοντας τα μικροπολιτικά τεχνάσματα και τερτίπια. Δεν το πιστεύω, αλλά μου το είπαν και αυτό: ότι η κυβέρνηση ανακάλυψε την Κίνα και την Ινδία (!), ως αντιπερισπασμό προς την Ευρωπαϊκή Ενωση. Βλέπετε, εκτός των άλλων, μας λείπει και η σοβαρότητα.

Οσο για το πώς διαμορφώνονται οι αμοιβές εργασίας φαίνεται ότι ζούμε μια τραγική αντίφαση: πράγματι οι αμοιβές είναι προτελευταίες στην Ευρωζώνη, γιατί αυτή είναι η αξία της εργασίας, αν μετρηθεί ανάλογα με την απόδοσή της. Στο εσωτερικό όμως της χώρας, αυτή η εργασία, πάλι σε σχέση με την απόδοσή της, έχει μεγάλο και δυσβάσταχτο κόστος, σχεδόν απαγορευτικό για κάθε είδος ανάπτυξης… Την αλήθεια περιμένουμε από την κυβέρνηση, αλλά και από την αντιπολίτευση.