Κόμματα και πολίτες

• ΓΝΩΜΗ

• ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΣΩΜΕΡΙΤΗΣ | ΤΟ ΒΗΜΑ,  Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

Εχουμε στη Βουλή δύο μεγάλα κόμματα και τρία μικρά. Μετέχουν στις εκλογές, τα ψηφίζει ο κόσμος και έχουν λίγο ή πολύ διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές γραμμές. Υπάρχουν όμως αυτά τα κόμματα έξω από τη Βουλή; Η απάντηση είναι διπλή: υπάρχουν οι τάσεις που εκπροσωπούν. Αλλά ο ουσιαστικός πολιτικός και οργανωμένος ρόλος τους στην κοινωνία είναι μηδαμινός, με σχετική εξαίρεση το συγκεντρωτικό κουκουέ και τον σε κρίση Σύριζα.

Το αποτέλεσμα είναι αρνητικό. Παράδειγμα τα «μπλόκα» των αγροτών ενώ κινδυνεύει η χώρα. Ακόμα και ο πιο συνειδητοποιημένος πολίτης δεν έχει δυνατότητα δημοκρατικής παρέμβασης γιατί κανένα από τα κυρίαρχα κόμματα δεν του προσφέρει τέτοιες ευκαιρίες. Η κρίση έχει δύο πρωταγωνιστές: τους ακτιβιστές αγρότες που κανένας δεν γνωρίζει τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν αλλά διαθέτουν τρακτέρ. Και την κυβέρνηση. Ο πολίτης είναι μόνο θύμα και τηλεθεατής. Ή ποσοστιαία μονάδα δημοσκοπήσεων.

Αν τα κόμματα ήταν ζωντανοί οργανισμοί, τα μέλη τους θα είχαν τη δυνατότητα μιας συνεχούς ενημέρωσης όσων κυβερνούν και των όσων τους ελέγχουν για το τι συμβαίνει «στη βάση», χωρίς αυτή η ενημέρωση να εξαρτάται μόνο από μερικούς δημοσκόπους αγνώστων συχνά δεσμεύσεων, από τα περίφημα «καφενεία» και από τους κουμπάρους και τους πελατειακούς φίλους των βουλευτών. Θα υπήρχε επίσης μια συνεχής αμφίδρομη ροή προτάσεων και ιδεών αλλά και ένας έλεγχος πεπραγμένων. Δυστυχώς, τα κόμματα δεν είναι πια «της μόδας» αλλά δεν είδαμε, όπως αλλού, να αναπτύσσονται συστηματικά μη κομματικές πρωτοβουλίες από την κοινωνία των πολιτών. Η «Ιπποκράτους» και η «Ρηγίλλης» είναι, εκτός εκλογικών περιόδων, στεγνοί γραφειοκρατικοίμηχανισμοί που, απλά, «κρατάνε τα μπόσικα».

Η μόδα να εκλέγονται οι αρχηγοί από όσους δηλώνουν «οπαδοί» μπορεί να ικανοποίησε τους ονειροπόλους της λεγόμενης «άμεσης δημοκρατίας» αλλά συρρίκνωσε ακόμα περισσότερο την όποια ελάχιστη εσωκομματικήδημοκρατία προϋπήρχε: ποιο κομματικό όργανο, ακόμα και τα συνέδρια, μπορεί να αναμετρηθεί με έναν «λαοπρόβλητο» ηγέτη; Η «μόδα» αυτή οδήγησε εξάλλου όχι λίγους πολίτες να θεωρούν ότι η συμμετοχή τους στον ίδιο τον καθορισμό της τύχης τους περιορίζεται στην κάπως φολκλορική κομματική εκλογή ηγετών και στην επιβεβαίωση αυτής της εκλογής σε εθνικές εκλογές.

Εχει τα πρακτικά θετικά της αυτή η μέθοδος. Αλλά έχει και τα αρνητικά της: την κονταρομαχία προσώπων και όχι ιδεών· και τη μεγάλη τελικά μοναξιά τους.  Γενική είναι η εντύπωση ότι ο πολίτης δεν έχει ακόμα και σήμερα επίγνωση του τι πραγματικά συμβαίνει και ότι οι κυβερνήτες δεν νιώθουν την κοινή γνώμη και παραπαίουν. Είναι και αυτό συνέπεια της ανυπαρξίας των μεγάλων κομμάτων.

 

Προς το τέλος των «100» – «ποια είναι ακριβώς η θέση του κ. Αθανασάκη»;

• ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΣΩΜΕΡΙΤΗΣ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

O Γιώργος Παπανδρέου υποσχέθηκε διαφάνεια σε όλα. Ενα από αυτά είναι το ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο. Κανονικά θα έπρεπε να μαθαίνουμε τα πάντα από το Διαδίκτυο και να «συνομιλούμε» με την κυβέρνηση για τα σχέδιά της. Αυτό γίνεται για τη φορολογική μεταρρύθμιση.

Πήγε να γίνει και με τους διορισμούς σε επιτελικές δημόσιες θέσεις αλλά όπως δεν μας ενημέρωσαν για το ποιος είναι υποψήφιος το τελικό (καθυστερημένο) αποτέλεσμα χωλαίνει: κανένας δεν είναι σε θέση να πει αν «κέρδισε ο καλύτερος» έστω και κομματικός (δεν υπάρχει αντίφαση) ή απλά και παραδοσιακά ο βέρος κομματικός.

Πάντως κάτι γίνεται. Παντού; Οχι. Το κυβερνητικό διαδίκτυο εμφανίζει ένα μεγάλο κενό: ελάχιστα πράγματα γνωρίζουμε για το ουσιαστικό επίκεντρο της εξουσίας, δηλαδή «το Μαξίμου», που δεν διαθέτει ακόμα έστω και το παραδοσιακό «σάιτ»!

• Δεν ξέρουμε καν ποια είναι ακριβώς η θέση του κ. Αθανασάκη και ποιες οι εξουσίες και αρμοδιότητες του κ. Παμπούκη.

Στο μεταξύ, κυκλοφορούν διάφοροι και διάφορα στην «πιάτσα» σχετικά με πραγματικούς ή υποθετικούς «συμβούλους» του Πρωθυπουργού. Το ίδιο συμβαίνει και σε πολλά σημαντικά υπουργεία. Και κανείς δεν γνωρίζει τι μαγειρεύεται στο υπουργείο Πολιτισμού (μόνον εκεί;) για την ΕΡΤ. Πόσοι δήλωσαν υποψήφιοι πρόεδροι. Πόσοι και ποιοι από αυτούς έχουν προεπιλεγεί. Με ποιες ακριβώς διαδικασίες θα διοριστούν. Κανονικά αυτά προβλέπονται από τους νόμους. Πώς τηρούνται; Αν η απάντηση είναι «όπως τηρήθηκαν και επί Καραμανλή», ας αλλάξουμε ομιλία κι ας πούμε κάτι σχετικό με τον καιρό: όλο και κάποιος πασόκος Παναγόπουλος θα βρεθεί για να κάνει τη δουλειά. Ασχέτως ραδιοτηλεοπτικών ή εμπορικών προσόντων.

Θα ήταν πολύ χρήσιμο να μάθουμε αμέσως, γιατί αργότερα θα είναι πολύ αργά, τα αίτια διαφόρων άλλων χωρίς διαβούλευση κυβερνητικών κακοτεχνιών. Π.χ. για τα τέλη κυκλοφορίας των αυτοκινήτων που δεν είναι καν οικολογικά. Ή για την ιδέα να αρχειοθετούμε όλες τις αποδείξεις προσφέροντας στις Εφορίες (άλλη δουλειά δεν έχουν οι εφοριακοί;) ίσως και εκατοντάδες χιλιάδες κόλλες χαρτί όπου θα αναγράφουμε προσεκτικά τα σχετικά στοιχεία ώστε να κερδίζουμε φόρο.

Πόσες ώρες και ημέρες εργασίας τον μήνα και τον χρόνο αντιπροσωπεύει αυτό για κάθε υπάλληλο αλλά και για κάθε πολίτη και πόσα θα είναι στη συνέχεια τα έσοδα των φοροτεχνικών που θα αναλάβουν αναγκαστικά το περιττό έργο; Δεν τέλειωσε μόνο το 2009, τελειώνουν και οι περίφημες 100 ημέρες. Αλλά υπάρχει ακόμα ελπίδα. Για πόσο;

• ΥΓ.: Αναφέρθηκα πρόσφατα (31 Δεκεμβρίου) στην «παιδική χαρά- εθνική ντροπή» του Αγίου Παντελεήμονα. Μόνο που εκ παραδρομής την τοποθέτησα στην Πλατεία Βικτωρίας…